Je winkelwagen is momenteel leeg!
De eerste personentrein in de Indische archipel ging in 1867 op Java van start. Maar al in 1849 paste het Gouvernement railvervoer toe bij de kolenmijn รยขรขโยฌรลOranje Nassauรยขรขโยฌรขโยข in Pengaron op Zuidoost- Borneo. Steenkolenwinning onder regie van Sultans bestond al lang in de Indische archipel, maar kende geen railvervoer. Na 1880 steeg het aantal op Europese leest geschoeide kolenmijnen, maar het duurde tot 1899 voor de eerste stoomlocomotief het Indische mijnbedrijf bereikte. Later kwamen er ook locomotieven met verbrandingsmotor, elektrisch- of aangedreven door perslucht. Enkele duizenden mijnwagens kwamen vanuit Europa naar Nederlands-Indiรฦรยซ, in de toenmalige kolonie zelf werd nauwelijks iets gemaakt. Sommige mijnen kenden ook personenvervoer, maar alleen voor eigen personeel. De economische crisis van 1929 zorgde voor een kaalslag onder de Indische mijnen, maar ten tijde van de Japanse bezetting kwamen er een paar nieuwe bij. Van de in dit boek beschreven kolenmijnen en mijnspoorwegen in de periode 1849-1958 is er in het huidige Indonesiรฦรยซ nog slechts รฦรยฉรฦรยฉn kolenmijn van Nederlandse oorsprong die niet alleen nog altijd bestaat, maar de steenkool ook nog altijd per spoor afvoert. Gerard de Graaf besteedde ruim 20 jaar aan archiefonderzoek en bezocht ook vrijwel alle mijnlocaties op Java, Sumatra, Borneo en Sulawesi om te zien wat er nog van het verleden te vinden was.
